DANS VAN DE BLAUWE VLINDER
De blauwe morpho leeft in de tropische wouden van Latijns-Amerika. Als ik het je vroeg, welke kleur hebben de vleugels? je zou kunnen zeggen dat ze blauw zijn, maar ze zijn niet blauw. Hoe komt dit?
Het menselijk oog is 'afgestemd' om slechts een zeer smal bereik van het elektromagnetische spectrum te zien. We noemen deze smalle band het zichtbare lichtspectrum. Alles buiten deze smalle band is met het blote oog onzichtbaar.
De blauwe Morpho-vlinder (Morpho peleides)
De afwijkingshoek is de hoek die wordt gemaakt tussen de invallende lichtstraal die het eerste vlak van het prisma binnenkomt en de gebroken straal die uit het tweede vlak van het prisma komt.
De volgorde wordt bepaald door de golflengte; beginnend met de laagste (langzaamste) frequentie kleur rood, en eindigend met de hoogste (snelste) frequentie kleur ultraviolet. Elke kleur lijkt duidelijk te onderscheiden van alle andere omdat ze allemaal hun eigen relatieve 'ruimte' bezetten.
De zwart-witfoto hieronder is een microscopisch beeld van een elektronenaftastende opname van de tandachtige ruggen van de vleugel. De tanden zijn op exact dezelfde afstand van elkaar geplaatst als het frequentiebereik van geel licht (565-590 nm). Wanneer wit licht de vleugel 'raakt', worden de gele frequenties van het zichtbare lichtspectrum afgetrokken. Wit licht minus geel, wordt blauw weergegeven. Technisch gezien is de vleugel niet blauw, hij is gemaakt om blauw te lijken voor het menselijk oog door een proces van aftrekking van de kleurfrequentie.
De blauwe Morpho-vlindervleugel laat zien hoe voorzichtig we moeten zijn als we proberen de waarheid te onderscheiden van leugens. Als we bang zijn om diep genoeg te kijken, kunnen we voor de gek gehouden worden door te denken dat blauw blauw is, terwijl dat niet zo is.
Beeldkrediet: Shinya Yoshioka, Osaka University
Door de precieze opstelling van deze tandachtige uitsteeksels lijkt de vlindervleugel blauw. De frequenties van geel licht worden opgevangen door de schotten en geneutraliseerd, daarom lijkt de vleugel met het blote oog blauw. Als de tussenruimte van de tanden verder uit elkaar of dichter bij elkaar zou staan, zouden ze verschillende frequenties van het zichtbare lichtspectrum aftrekken.
PERFECT ONVOLMAAKT
Om het uiterlijk van een specifieke 'kleur' te creëren door een methode van frequentie-aftrekking, is een grondig begrip van de wetten van de fysica vereist. De frequentie-aftrekkingsmethode vereist ook het vermogen om nauwkeurig golflengten op nanoschaal te meten. Zelfs als deze dingen bekend zijn, is er nog steeds de uitdaging om een structuur van nano-formaat te bouwen die kleuraftrekking kan bereiken. Om van de structuur een levend wezen te maken, wordt een geheel nieuwe laag van complexiteit toegevoegd. Om het mooi te maken, nog een laag. Enzovoort.
Wat zo indrukwekkend is aan deze organische structuren, is dat ze niet 'perfect' zijn en toch, ondanks deze waargenomen imperfectie, absoluut perfect functioneren. Ik gebruik de term 'perfect onvolmaakt' om dit fenomeen te beschrijven.
In het bovenstaande voorbeeld hebben geen twee tanden exact dezelfde grootte, maar ze vallen allemaal binnen de noodzakelijke toleranties die ervoor zorgen dat het proces van kleuraftrekken betrouwbaar functioneert. De 'imperfectie' maakt de vleugel multidimensionaal aangezien elk schot een iets andere frequentie van het gele spectrum absorbeert binnen het bereik van 565-590 nm. De kleurverschuiving is afhankelijk van de hoek van de lichtbron ten opzichte van het vleugeloppervlak,
Vlinderei Afbeelding tegoed: National Geographic Spanje
Een vlinder gaat nooit naar school om te leren vliegen; het weten hoe te vliegen, zit verweven in het weefsel van zijn 'zijn'. Mijn punt is dit; als een kruipende worm in een vliegende vlinder kan worden veranderd, waarom zouden we dan bang zijn voor de uitkomst van onze eigen transformatie?
"H et ware teken van intelligentie is geen kennis, maar verbeeldingskracht". Albert Einstein